روزی که حضرت امام خمینی (ره) رایت عاشورایی قیام را بهدست مبارک به اهتزار درآوردند، معادلات گیتیانه، افقی از پیروزی ترسیم نمیکرد. در برابر حضرت روحالله حکومت استبدادی پهلوی قد راست کرده بود و بر شانههای فرعون زمان، دست منحوس استکبار جهانی دیده میشد.
به گزارش دنیای خبر،آن روز، چه کسی و کدام تحلیلگر سیاسی میتوانست تصور کند که یک روحانی، بیبهره از نیروی نظامی، بدون داشتن حزب یا بدون حمایت احزاب سیاسی، تنها با اتکال به خداوند یکتا و قادر، زمینه وقوع انقلابی را فراهم کند؛ انقلابی چنان که معادلات جهانی را به دیگر گونهای رقم زند. حضرت امام خمینی(ره) از طواغیت داخلی و خارجی هراسی به دل نداشتند. ایشان به همان اندازه که برای کوخنشینان و مردم اهمیت قائل بودند، به مستکبران به دیده تحقیر مینگریستند. از این روست که میتوان معظم له را مصداق روشن آیه شریفه أَشِدّاءُ عَلَى الکُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم (سوره فتح- آیه ۲۹) دانست. در واقع؛ امام راحل(ره) در نقطهای راسخانه ایستاده بودند که جد گرامیشان حضرت اباعبداللهالحسین(ع) با مشی و شهادتشان، در سرزمین کربلا ترسیم فرموده بودند.
پس – به تعبیری – میتوان گفت؛ نهراسیدن از دشمن و ایستادگی موانع و مصائب و نیز از سویی دیگر؛ همدلی و همراهی با مسلمانان و مظلومان عالم، آموزهای والا و اسلامی و از تاکیدات لسانی و عملی رهبر کبیر انقلاب اسلامی است. رخدادهای ۴۲ سال گذشته، چه در صحنه داخلی و چه هنگام رویارویی با کنشهای فرامرزی و بینالمللی، به اثبات رسانده، هر گاه نظام جمهوری اسلامی از موضع عاشورایی یعنی همانی که نصبالعین حضرت روحالله بود، با دشمنان داخلی و بیرونی برخورد کرده است؛ دست برتر یافته است. هرگاه نیز برخی کارگزاران نظام؛ در برابر دشمنان، از در تسامح و تساهل یا از موقف مرعوبیت و نرمش و خوشبینی ورود کردهاند؛ جز خسران و خسارت نصیبی عاید نشده است. روشنتر بگوییم؛ هرگاه از الگوی اسلامی و خط حسینی و مشی حضرت امام(ره) فاصله گرفتیم؛ دچار زیان شدیم و هر کجا – ولو با دستان خالی – ایستادیم و گردن فراز کردیم؛ دشمن در ورطه انفعال و ذلت گرفتار آمده است.
با تاسف باید اذعان داشت ؛ طی هشت سال گذشته – در زمان دولت یازدهم و دوازدهم – دستگاه دیپلماسی کشورمان گاه، خوشبینی و مرعوبیت در برابر دشمن را بهطور واضح به نمایش گذاشته است. تا پیش از انعقاد برجام، دوستان و منتقدان دلسوز بارها و بارها نسبت به شیطنتهای دشمن و خاصه آمریکا، به دولت و دستگاه دیپلماسی هشدار دادند. هشدار دادند که دشمن قابل اعتماد نیست، امضای دشمن ملاک و اعتبار نیست. اما پاسخ به انتقادها، چیزی جز پرخاش و تهمتزنی نبود و هنوز هم نیست! امروز سرنوشت برجام چگونه توصیف میشود؟ کدام فرد خردمند منصف و آگاهی میتواند ادعا کند که برجام کشورمان را به قله عزت نشاند و به پیشرفت علمی و هستهایمان شتاب داد؟ چه کسی؟ آیا نتیجه برجام این نشد که روند شتابان پیشرفت هستهایمان متوقف شد، دل راکتور اراک از حرکت باز ماند و پژوهشهای هستهایمان به محاق تعطیل درآمد؟
با جرات میگوییم و بدان اصرار داریم؛ دستگاه دیپلماسی کشورمان مقصر درجه اول فاجعه برجام است. برجامی که به ازای کند کردن پیمایش هستهای، باید موجب لغو بالمره تحریمها میشد که نشد. باید بهانهجوییهای دشمن را مانع میشد که برعکس؛ نقبی برای بهانهتراشیهای بیشتر واقع شد.
جدای از برجام؛ کدام دستگاه دیپلماسی است که هدف تحقیر دشمن قرار گیرد اما همچنان با ادبیات آشتیجویانه و مصالحهگرایانه با متخاصم برخورد کند؟ اسدالله اسدی رایزن سوم سفارت کشورمان در اتریش سال ۹۷ با اتهاماتی واهی، در هنگام توقف در آلمان، دستگیر شد. این دیپلمات با رای دادگاهی در بلژیک به ۲۰ سال حبس محکوم شد. وزیر خارجه یا دستگاه دیپلماسیمان با کدام لحن و ادبیات ستیهنده با دشمن برخورد کردند؟ چه اعتراض موثری بروز دادند؟
اکنون به این سخنان دقت کنید:
«من درباره منطقهمان حرف میزنم. نه ایران و نه عربستان نمیتوانند هژمون منطقه باشند. این یک حقیقت است. ما نیاز داریم که این حقیقت را بفهمیم و به آن احترام بگذاریم، هرچند که پذیرش آن میتواند دردآور باشد. بگذارید طوری بگویم که به هیچکدام برنخورد: ما نیاز به یک منطقه قوی داریم نه به یک قویترین در منطقه. در تلاشی برای قدرتمندترین شدن در منطقه، یکدیگر را در منطقه نادیده گرفتیم و این طور ما منطقه را نابود کردهایم».
این سخنان را جناب ظریف در سال ۹۷ در شورای روابط خارجی آمریکا به زبان آوردهاند.
در واقع وزیر امور خارجه کشورمان، در خاک آمریکا در حضور دشمنان ملت ایران، کشورمان را چون عربستان، قدرتطلب و از عوامل نابودی منطقه خلیج فارس معرفی کردند!
آیا این سخنان ضدایرانی نیست؟ آیا برآمده از موضع ضعف در برابر دشمن نیست؟ آیا چنین مشی ناهمخوان با خصلتهای دشمنان، موجب گستاخی بیشتر نیست؟…اگر نیست پس چیست؟
چندی پیش، خبری منتشر میشد مبنی بر بیاحترامی وزیر امور خارجه به رییس مجلس شورای اسلامی! چنین برخوردی با رییس مجلس که عمری را در دفاع از هویت و باور دینی و ناموس این کشور در جبهههای جنگ تحمیلی صرف کرده است؛ با کدام خصلت اسلامی همپوشان است؟ آیا این رویه با “سخت گرفتن بر دشمن و مهرورزی با خودی و یک مسلمان یا یک هموطن مسلمان” تناقض ندارد؟
بله! وقتی مرعوب دشمن شدیم، به منتقد دلسوز طنین میشویم. وقتی از دشمن ترسیدیم، از دوست میبریم. وقتی در برابر دشمن حس شکست و ذلت کردیم؛ در برابر منتقد خودی گردن میکشیم.
آقای وزیر! دیپلماسی شما در تراز مکتب انقلاب و امام (ره) قرار ندارد. باور کنید!
پژمان کریمی